display result search
- 243
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای عرفه، جلسه سوم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «شرح دعای عرفه»، جلسه سوم، سال 1391
«یَا مَنْ نِعَمُهُ عِنْدِی لَا تُجَازَى یَا مَنْ عَارَضَنِی بِالْخَیْرِ وَ الْإِحْسَانِ وَ عَارَضْتُهُ بِالْإِسَاءَهِ وَ الْعِصْیَان.»
دراین جملات امام عارفان و موحدان، امام مجاهدان، امام عابدان و عاشقان، حضرت ابی عبدالله علیه السلام، به خدا عرضه می دارد که ای کسی که نعمت های او قابل جبران نیست و نمی توان نعمت او را با نعمت دیگری مقابل کرد و نمی توان به خدا پاداش داد.
این امر به این جهت است که نعمت های الهی قابل احصاء نیست. انسان به یک محبت، یک بار می تواند پاسخ دهد؛ اما اگر نعمات، به عدد موجودات، دست به دست هم بدهند و همه ی این موجودات در حیات فرد و در عزت و پیشرفت او دخیل باشند، انسان عاجز تر از آن است که بتواند به همه ی این سلسله نعمت های بیکران، پاسخ مثبت بدهد یا حتی آنها را بشناسد تا احسانی را با احسان دیگری پاسخ دهد. نعمت ها نامحدود است و انسان محدود و هیچگاه محدود در برابر نامحدود کارایی لازم را ندارد.
مطلب دوم این است که شکر انسان و پاداش او نیز از خود او نیست؛ «وَ ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللَّه» هر نعمتى دارید از خداست. این شکر و روحیه ی حق شناسی و روحیه ی سپاس و قدر دانی، خود از نعمت ها و ارزش است. انسان هایی که هیچگاه محبت را نمی فهمند و به افرادی که به آنها مهربانی و از آنها دستگیری می کنند، می گویند وظیفه ی آنهاست، این ضد ارزش است و نعمت را نعمت ندیدن است. این، خود را بر دیگران تحمیل کردن است. توقعات، معمولاً برای انسان های کوچک است و انسان بزرگ همیشه از خودش توقع دارد، لذا وقتی نعمت کوچکی از کسی ببیند، همیشه در وجودش نوعی دین و بدهکاری می بیند، تا وقتی که بتواند آن نعمت را جبران کند و اگر نتوانست، همیشه زبان سپاس دارد و محبت دیگران را فراموش نمی کند. چقدر خوب است که همه اینگونه باشند. جامعه فطرتاً عطش پاسخ به محبت را دارد. همه تشنه این هستند که وقتی کار خوبی کردند، افراد بدانند که این کار، خوب و با ارزش است و بدانند که او مساعدتی کرده، قدم مثبتی برداشته و اهل خیر و کار نیک است.
«یَا مَنْ نِعَمُهُ عِنْدِی لَا تُجَازَى یَا مَنْ عَارَضَنِی بِالْخَیْرِ وَ الْإِحْسَانِ وَ عَارَضْتُهُ بِالْإِسَاءَهِ وَ الْعِصْیَان.»
دراین جملات امام عارفان و موحدان، امام مجاهدان، امام عابدان و عاشقان، حضرت ابی عبدالله علیه السلام، به خدا عرضه می دارد که ای کسی که نعمت های او قابل جبران نیست و نمی توان نعمت او را با نعمت دیگری مقابل کرد و نمی توان به خدا پاداش داد.
این امر به این جهت است که نعمت های الهی قابل احصاء نیست. انسان به یک محبت، یک بار می تواند پاسخ دهد؛ اما اگر نعمات، به عدد موجودات، دست به دست هم بدهند و همه ی این موجودات در حیات فرد و در عزت و پیشرفت او دخیل باشند، انسان عاجز تر از آن است که بتواند به همه ی این سلسله نعمت های بیکران، پاسخ مثبت بدهد یا حتی آنها را بشناسد تا احسانی را با احسان دیگری پاسخ دهد. نعمت ها نامحدود است و انسان محدود و هیچگاه محدود در برابر نامحدود کارایی لازم را ندارد.
مطلب دوم این است که شکر انسان و پاداش او نیز از خود او نیست؛ «وَ ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللَّه» هر نعمتى دارید از خداست. این شکر و روحیه ی حق شناسی و روحیه ی سپاس و قدر دانی، خود از نعمت ها و ارزش است. انسان هایی که هیچگاه محبت را نمی فهمند و به افرادی که به آنها مهربانی و از آنها دستگیری می کنند، می گویند وظیفه ی آنهاست، این ضد ارزش است و نعمت را نعمت ندیدن است. این، خود را بر دیگران تحمیل کردن است. توقعات، معمولاً برای انسان های کوچک است و انسان بزرگ همیشه از خودش توقع دارد، لذا وقتی نعمت کوچکی از کسی ببیند، همیشه در وجودش نوعی دین و بدهکاری می بیند، تا وقتی که بتواند آن نعمت را جبران کند و اگر نتوانست، همیشه زبان سپاس دارد و محبت دیگران را فراموش نمی کند. چقدر خوب است که همه اینگونه باشند. جامعه فطرتاً عطش پاسخ به محبت را دارد. همه تشنه این هستند که وقتی کار خوبی کردند، افراد بدانند که این کار، خوب و با ارزش است و بدانند که او مساعدتی کرده، قدم مثبتی برداشته و اهل خیر و کار نیک است.
تاکنون نظری ثبت نشده است