display result search
- 1101
- 1000
- 1000
- 1000
ماه محرم و سیره اهلبیت(ع) در عزاداری
سخنرانی حجت الاسلام دکترناصر رفیعی با موضوع «ماه محرم و سیره اهلبیت(ع) در عزاداری»،(برنامه سمت خدا) سال 1391
امام رضا (ع) می فرماید: مُحرم ماهی است که اهل جاهلیت ظلم و درگیری را در آن حرام می دانستند، ولی امت مسلمان حرمت این ماه را نگه نداشتند و حسین را به شهادت رساندند. خدا نیامرزد کسانی را که حرمت این ماه را شکستند. وقتی ماه محرم وارد می شد کسی پدرم را خندان نمی دید و در روز عاشورا حزن و اندوه پدرم به اوج می رسید. امام فرمود: اگر خواستی بر هرمصیبتی گریه کنی برای مصیبت امام حسین(ع) گریه کن. زیرا حسین ما را سر بُریدند.
سیره ی اهل بیت در عزاداری چگونه بوده است ؟
روضه خوانی از زمان شهادت امام حسین (ع)در گودی قتلگاه شروع شد. بعد در زمان امام سجاد(ع) و ائمه ی دیگر ادامه پیدا کرد. در طول زمان، اشکال عزاداری با هم تفاوت می کرد. امام سجاد (ع) نمی توانست بطور آشکارا روضه خوانی کند زیرا زمان خفقان اموی بود. کار امام سجاد(ع) ترویج عاشورا بصورت فردی بود. امام هرکجا آب وغذا می دید گریه می کرد و می فرمود: پدرم را تشنه و گرسنه کشتند. بعضی ها به امام اعتراض کردند که چرا این قدر گریه می کند و امام فرمود: یعقوب بخاطر از دست دادن یوسف آنقدرگریه کرد که چشمانش را از دست داد،حالامن چطور گریه نکنم درحالیکه در یک نیمروز یوسف های مرا، گرگ ها دریدند. در زمان امام سجاد(ع) امکان برپایی مراسم عزاداری نبود. در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) مردم جمع می شدند و شاعران اشعارهایی می خواندند ولی این کار بصورت گسترده نبود. و شرایط کمی سخت بود ولی از زمان امام سجاد(ع) بهتر بود. امام صادق(ع) در خانه مراسم عزاداری برپا می کردند و اتفاقا روزی صدای شیون از خانه بیرون آمد و سربازان به در خانه امام آمدند که ببینند چه اتفاقی افتاده است و امام فرمود: بچه ای در خانه غش کرده بود و اینها داشتند گریه می کردند. در زمان امام رضا (ع) مراسم برپا می شد و دعبل شعر می خواند و مامون هم حضور داشت. دعبل می خواند: فاطمه جان، اگر در روز عاشورا می دیدی که چطور حسین تو را کشتند به صورت می زدی، امام هشتم خیلی گریه می کرد و حتی پیراهنش را به دعبل داد. این عزاداری ها نوسانات زیادی داشته است ولی این روضه خواری سیره ی ائمه بوده است. فردی نزد امام صادق(ع) آمد و دید که امام چشمهایش اشکبار است و امام می فرماید که امروز عاشورا است که حسین ما گشته شده است. در زمان آل بویه روز عاشورا تعطیل رسمی می شود و دسته جات عزاداری بیرون می آید و عید غدیر را جشن می گیرند. در سالهای بعد در حکومت عباسی این مراسم ها بوده است ولی نوساناتی داشته است. در دوران صفویه به دلیل حاکمیت شاهان شیعی و حضور شخصیت هایی مثل شیخ بهایی و مقدس اردبیلی عزاداری ها اوج پیدا می کند و مقتل ها نوشته می شود. یکی از یاران حضرت امیر مقتل نوشته بود. سید بن طاوس کتاب مقتل دارد. پس سیر عزاداری از زمان امام حسین(ع) تا امروز بوده است. و در زمان های اوج داشته و در زمان هایی افول پیدا کرده است.
اهل بیت تاکید بر مجالس عزاداری امام حسین(ع) داشته اند.علامه امینی کتابی بنام سیره وسنت ما همان سیره و سنت پیامبر است دارد که در این کتاب داریم که سیره پیامبر هم عزاداری بوده است. وقتی امام حسین (ع)بدنیا آمد پیامبر قسمتی از داستان کربلا را برای حضرت زهرا تعریف کرد و حضرت متاثر شد. پیامبر فرمود: دخترم ناراحت نباش، در آینده مردانی می آیند که دور هم می نشینند و برای حسین اقامه ی عزا می کنند و زنانی می آیند که مانند زنان فرزند مرده، برای حسین تو گریه می کنند.
امام رضا (ع) می فرماید: مُحرم ماهی است که اهل جاهلیت ظلم و درگیری را در آن حرام می دانستند، ولی امت مسلمان حرمت این ماه را نگه نداشتند و حسین را به شهادت رساندند. خدا نیامرزد کسانی را که حرمت این ماه را شکستند. وقتی ماه محرم وارد می شد کسی پدرم را خندان نمی دید و در روز عاشورا حزن و اندوه پدرم به اوج می رسید. امام فرمود: اگر خواستی بر هرمصیبتی گریه کنی برای مصیبت امام حسین(ع) گریه کن. زیرا حسین ما را سر بُریدند.
سیره ی اهل بیت در عزاداری چگونه بوده است ؟
روضه خوانی از زمان شهادت امام حسین (ع)در گودی قتلگاه شروع شد. بعد در زمان امام سجاد(ع) و ائمه ی دیگر ادامه پیدا کرد. در طول زمان، اشکال عزاداری با هم تفاوت می کرد. امام سجاد (ع) نمی توانست بطور آشکارا روضه خوانی کند زیرا زمان خفقان اموی بود. کار امام سجاد(ع) ترویج عاشورا بصورت فردی بود. امام هرکجا آب وغذا می دید گریه می کرد و می فرمود: پدرم را تشنه و گرسنه کشتند. بعضی ها به امام اعتراض کردند که چرا این قدر گریه می کند و امام فرمود: یعقوب بخاطر از دست دادن یوسف آنقدرگریه کرد که چشمانش را از دست داد،حالامن چطور گریه نکنم درحالیکه در یک نیمروز یوسف های مرا، گرگ ها دریدند. در زمان امام سجاد(ع) امکان برپایی مراسم عزاداری نبود. در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) مردم جمع می شدند و شاعران اشعارهایی می خواندند ولی این کار بصورت گسترده نبود. و شرایط کمی سخت بود ولی از زمان امام سجاد(ع) بهتر بود. امام صادق(ع) در خانه مراسم عزاداری برپا می کردند و اتفاقا روزی صدای شیون از خانه بیرون آمد و سربازان به در خانه امام آمدند که ببینند چه اتفاقی افتاده است و امام فرمود: بچه ای در خانه غش کرده بود و اینها داشتند گریه می کردند. در زمان امام رضا (ع) مراسم برپا می شد و دعبل شعر می خواند و مامون هم حضور داشت. دعبل می خواند: فاطمه جان، اگر در روز عاشورا می دیدی که چطور حسین تو را کشتند به صورت می زدی، امام هشتم خیلی گریه می کرد و حتی پیراهنش را به دعبل داد. این عزاداری ها نوسانات زیادی داشته است ولی این روضه خواری سیره ی ائمه بوده است. فردی نزد امام صادق(ع) آمد و دید که امام چشمهایش اشکبار است و امام می فرماید که امروز عاشورا است که حسین ما گشته شده است. در زمان آل بویه روز عاشورا تعطیل رسمی می شود و دسته جات عزاداری بیرون می آید و عید غدیر را جشن می گیرند. در سالهای بعد در حکومت عباسی این مراسم ها بوده است ولی نوساناتی داشته است. در دوران صفویه به دلیل حاکمیت شاهان شیعی و حضور شخصیت هایی مثل شیخ بهایی و مقدس اردبیلی عزاداری ها اوج پیدا می کند و مقتل ها نوشته می شود. یکی از یاران حضرت امیر مقتل نوشته بود. سید بن طاوس کتاب مقتل دارد. پس سیر عزاداری از زمان امام حسین(ع) تا امروز بوده است. و در زمان های اوج داشته و در زمان هایی افول پیدا کرده است.
اهل بیت تاکید بر مجالس عزاداری امام حسین(ع) داشته اند.علامه امینی کتابی بنام سیره وسنت ما همان سیره و سنت پیامبر است دارد که در این کتاب داریم که سیره پیامبر هم عزاداری بوده است. وقتی امام حسین (ع)بدنیا آمد پیامبر قسمتی از داستان کربلا را برای حضرت زهرا تعریف کرد و حضرت متاثر شد. پیامبر فرمود: دخترم ناراحت نباش، در آینده مردانی می آیند که دور هم می نشینند و برای حسین اقامه ی عزا می کنند و زنانی می آیند که مانند زنان فرزند مرده، برای حسین تو گریه می کنند.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
تاکنون نظری ثبت نشده است