display result search
سخرانی آیت الله مهدوی کنی با موضوع خودشناسی و آثار فضائل نفسانی.
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ
طبق مکتب ما این است که انسان برای رسیدن به سعادت به دنبال فضایل و ملکات اخلاقی باشد که برای روح او موجب کمال و نورانیت می شود. این فضایل دو خاصیت دارد: اول این که انسان را ملکوتی می کند و به کمال نفس می رساند و دوم این که در زندگی فردی و اجتماعی به انسان کمک می کند رفتارش را اصلاح کند.
در مرحله ی اول شخصیت انسان و خودمان را بشناسیم.
خداوند برای انسان جایگاه ویژه و والایی قائل شده است، همان گونه که در آیه ی وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلًا؛ ما بنی آدم را کرامت و بزرگواری دادیم، مقدمات سیر و حرکت و تکامل را ایجاد کردیم و بسیاری از موجوداتی که خلق کردیم انسان را به آن ها برتری دادیم.
مرحله ی بعد آگاهی یافتن از استعداد ها برای پیشرفت است. انسان موجودی بالفعل نیست، یعنی تمام کمالات به انسان داده نشده است و دارای قدرت انتخاب است. در آیه ی شریفه ی فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا خداوند میفرمایند ما به انسان فجور و تقوا را الهام کردیم. انسان کلیات خوبی را درک می کند ولی برای درک جزئیات نیاز به تعلیم و تربیت انبیاء و امامان علیهم السلام دارد. عقل و انبیاء دو حجت خداوند بر انسان هستند.
انسان برای انتخاب همواره بر سر تضاد و دو راهی است. باید در انتخاب، ریاضت کشید و هوای نفسانی را سرکوب کرد. نفس اماره انسان را به لذت های آنی و بد وسوسه می کند.
حضرت یوسف (ع) می فرمایند: اگر برهان خدا نبود، من هم دامنم آلوده می شد! زندان رفتن بهتر است از چیزهایی که از من می خواهند.
ریاضت یعنی انجام کارهایی که مشقت دارد و دوری کردن از کارهای لذت بخش.
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ
طبق مکتب ما این است که انسان برای رسیدن به سعادت به دنبال فضایل و ملکات اخلاقی باشد که برای روح او موجب کمال و نورانیت می شود. این فضایل دو خاصیت دارد: اول این که انسان را ملکوتی می کند و به کمال نفس می رساند و دوم این که در زندگی فردی و اجتماعی به انسان کمک می کند رفتارش را اصلاح کند.
در مرحله ی اول شخصیت انسان و خودمان را بشناسیم.
خداوند برای انسان جایگاه ویژه و والایی قائل شده است، همان گونه که در آیه ی وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلًا؛ ما بنی آدم را کرامت و بزرگواری دادیم، مقدمات سیر و حرکت و تکامل را ایجاد کردیم و بسیاری از موجوداتی که خلق کردیم انسان را به آن ها برتری دادیم.
مرحله ی بعد آگاهی یافتن از استعداد ها برای پیشرفت است. انسان موجودی بالفعل نیست، یعنی تمام کمالات به انسان داده نشده است و دارای قدرت انتخاب است. در آیه ی شریفه ی فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا خداوند میفرمایند ما به انسان فجور و تقوا را الهام کردیم. انسان کلیات خوبی را درک می کند ولی برای درک جزئیات نیاز به تعلیم و تربیت انبیاء و امامان علیهم السلام دارد. عقل و انبیاء دو حجت خداوند بر انسان هستند.
انسان برای انتخاب همواره بر سر تضاد و دو راهی است. باید در انتخاب، ریاضت کشید و هوای نفسانی را سرکوب کرد. نفس اماره انسان را به لذت های آنی و بد وسوسه می کند.
حضرت یوسف (ع) می فرمایند: اگر برهان خدا نبود، من هم دامنم آلوده می شد! زندان رفتن بهتر است از چیزهایی که از من می خواهند.
ریاضت یعنی انجام کارهایی که مشقت دارد و دوری کردن از کارهای لذت بخش.
تاکنون نظری ثبت نشده است