display result search
- 706
- 1000
- 1000
- 1000
مسئولیت پیامبر - جلسه نهم
سخنرانی حجةالاسلام والمسلمین انصاریان با عنوان "تصدیق و باور نبوت در پرتو قرآن"، جلسه نهم، سال 1397
رسول خدا (ص) دو وسیله کامل وجامعِ تبلیغ در اختیارش بود. این دو وسیله از زمان ایشان تا برپاشدن قیامت حجّت را بر همه تمام کرد و تمام می کند؛ چرا که این دو وسیله با عقل، فطرت و وضعیت خلقت انسان کاملاً هماهنگ است و چیزی در این دو وسیله، بیگانه از انسان وجود ندارد. مخالفت با این دو وسیله در واقع مخالفت با خود، فطرت، عقل و انسانیت است. لذا آنهایی که اهل انصاف بودند - چه در زمان پیامبر (ص) و چه بعد از آن- آسان حقایقِ این دو وسیله را پذیرفتند و حتی خودشان برای قبول این دو وسیله درخواست معجزه نکردند؛ چرا که کمبودی نداشتند که با معجزه آن را جبران کند. وقتی دیدند حق، آشکار، کامل و جامع است و هماهنگ با عالم خلقت می باشد، می پذیرفتند و مؤمن می شدند و در حدّ خودشان اهل عمل صالح می شدند – یعنی هرچه که تکلیف از این دو وسیله تکلیف فهمیده می شد به آن عمل می کردند. عملشان هم برای خدا بود. یک وسیله قرآن کریم بود و یک وسیله، آن علم گسترده ای بود که خداوند مهربان از همان لحظات اولِ بعثت به حضرت عطا کرد. این مجموعه ای که بر زبان مبارک پیامبر (ص) جاری شده و از نورش عملشان پرتو افشانی کرده است در کتابهای متین و استوار جمع آوری شده است و تمام این فرمایشات هم معجزه است. خداوند در سوره نساء می فرماید: «مَنْ یُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ» یعنی «اگر کسی از پیامبر اطاعت کند، من را اطاعت کرده است». هدایت گری های پیامبر را بپذیرید و از هرآنچه شما را نهی می کند، آنها را ترک کنید. حرفهایش برخاسته از هوا و هوس نیست، علم است، حکمت است. قرآن کریم بالاترین دلیلِ تصدیق نبوّت پیامبر اکرم (ص) است. قرآن به مردم باور می داد که این شخص از جانب خدا مبعوث شده است.
امیرالمؤمنین در نهج البلاغه جمله ای دارند: خداوند با چشم قابل رؤیت نیست چون مادّه و عنصر نیست. چون بندگان نمی توانستند خدا را ببینند، اما وجود مقدّس او از تماشای خودش محرومشان نکرد و در قرآن تجلّی کرد. حالا اگر کسی قرآن را باز کند و نگاه کند، انگار بر وجود خداوند نظر افکنده است و این عبادت است. کلّ این قرآن برای کلّ این مردم روشن گر است یعنی مردم را از جهالت و نادانی در می آورد. اگر ما توفیق پیدا می کردیم و کتاب خدا را آنگونه که هست می شناختیم، تا ابد در مستی فرو می رفتیم. آن قدر نور قرآن قوی هست که هر چه در پشت پرده عالم هست نشان می دهد و گذشته و آینده عالم را نشان می دهد و راهنمایی برای یک زندگی سالم را در اختیار انسان ها قرار می دهد. این ها حرف های امیرالمؤمنین در نهج البلاغه است. این روشنگری برای کل مردم است و عده ای از این روشنگری بهره می گیرند و خیلی هستند کسانی که نمی آیند و غافل می شوند. قرآن می فرماید: آنهایی که این بصائر را باور کنند، به راه قرآن هدایت می شوند و پس از آن شایسته رحمت پروردگار می گردند.
شخصی که قرآن را باور کرده، هم هدایت شده و هم در معرض رحمت خداوند قرار گرفته است. بدون قرآن نه هدایتی محقق می شود و نه رحمتی برای کسی هست؛ وسیله رساننده به بهشت قرآن است.
رسول خدا (ص) دو وسیله کامل وجامعِ تبلیغ در اختیارش بود. این دو وسیله از زمان ایشان تا برپاشدن قیامت حجّت را بر همه تمام کرد و تمام می کند؛ چرا که این دو وسیله با عقل، فطرت و وضعیت خلقت انسان کاملاً هماهنگ است و چیزی در این دو وسیله، بیگانه از انسان وجود ندارد. مخالفت با این دو وسیله در واقع مخالفت با خود، فطرت، عقل و انسانیت است. لذا آنهایی که اهل انصاف بودند - چه در زمان پیامبر (ص) و چه بعد از آن- آسان حقایقِ این دو وسیله را پذیرفتند و حتی خودشان برای قبول این دو وسیله درخواست معجزه نکردند؛ چرا که کمبودی نداشتند که با معجزه آن را جبران کند. وقتی دیدند حق، آشکار، کامل و جامع است و هماهنگ با عالم خلقت می باشد، می پذیرفتند و مؤمن می شدند و در حدّ خودشان اهل عمل صالح می شدند – یعنی هرچه که تکلیف از این دو وسیله تکلیف فهمیده می شد به آن عمل می کردند. عملشان هم برای خدا بود. یک وسیله قرآن کریم بود و یک وسیله، آن علم گسترده ای بود که خداوند مهربان از همان لحظات اولِ بعثت به حضرت عطا کرد. این مجموعه ای که بر زبان مبارک پیامبر (ص) جاری شده و از نورش عملشان پرتو افشانی کرده است در کتابهای متین و استوار جمع آوری شده است و تمام این فرمایشات هم معجزه است. خداوند در سوره نساء می فرماید: «مَنْ یُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ» یعنی «اگر کسی از پیامبر اطاعت کند، من را اطاعت کرده است». هدایت گری های پیامبر را بپذیرید و از هرآنچه شما را نهی می کند، آنها را ترک کنید. حرفهایش برخاسته از هوا و هوس نیست، علم است، حکمت است. قرآن کریم بالاترین دلیلِ تصدیق نبوّت پیامبر اکرم (ص) است. قرآن به مردم باور می داد که این شخص از جانب خدا مبعوث شده است.
امیرالمؤمنین در نهج البلاغه جمله ای دارند: خداوند با چشم قابل رؤیت نیست چون مادّه و عنصر نیست. چون بندگان نمی توانستند خدا را ببینند، اما وجود مقدّس او از تماشای خودش محرومشان نکرد و در قرآن تجلّی کرد. حالا اگر کسی قرآن را باز کند و نگاه کند، انگار بر وجود خداوند نظر افکنده است و این عبادت است. کلّ این قرآن برای کلّ این مردم روشن گر است یعنی مردم را از جهالت و نادانی در می آورد. اگر ما توفیق پیدا می کردیم و کتاب خدا را آنگونه که هست می شناختیم، تا ابد در مستی فرو می رفتیم. آن قدر نور قرآن قوی هست که هر چه در پشت پرده عالم هست نشان می دهد و گذشته و آینده عالم را نشان می دهد و راهنمایی برای یک زندگی سالم را در اختیار انسان ها قرار می دهد. این ها حرف های امیرالمؤمنین در نهج البلاغه است. این روشنگری برای کل مردم است و عده ای از این روشنگری بهره می گیرند و خیلی هستند کسانی که نمی آیند و غافل می شوند. قرآن می فرماید: آنهایی که این بصائر را باور کنند، به راه قرآن هدایت می شوند و پس از آن شایسته رحمت پروردگار می گردند.
شخصی که قرآن را باور کرده، هم هدایت شده و هم در معرض رحمت خداوند قرار گرفته است. بدون قرآن نه هدایتی محقق می شود و نه رحمتی برای کسی هست؛ وسیله رساننده به بهشت قرآن است.
تاکنون نظری ثبت نشده است